اشعار

از جمعه‌های بی‌تو چه دلگیر می‌شوم            جانِ خودم ز جانِ خودم سیـر می‌شوم

با هر نفـس که می‌کـشم اقـرار می‌کنم            از این نـبـودنت به خـدا پـیـر می‌شـوم

میـان شک و یقـین پیـر می‌شود بی‌تو            دلـی که طعـمه زنجـیـر می‌شود بی‌تو

نیامدی که ببـینی در این دیـار غریب            غروب جمعه چه دلگیر می‌شود بی‌تو

دوباره جُمعه رسید و دلم بهانه گرفت            نیامدی، دلِ تنگم از این زمانه گرفت

از آسـمـانِ دلـم ابـرِ غُــصّـه مـی‌بـارد            نیـامدی تو و بـارانِ دانـه دانـه گرفت

از سـر عـادت و تـکـرار نوشتیم بیا            اصلا انـگـار به اجـبـار نوشتـیم بیا
تو ز ما بندگی و ترک گنه میخواهی            با هـمـین قـلـب گـنهکـار نوشتیم بیا

ماه زمزم، قبلۀ کعبه، کجا دورت بگردم           در حرم یا مروه یا کوه صفا دورت بگردم

سر به قربانگه برم تا جان کنم قربانی تو           روی در مشعر کنم یا در منی دورت بگردم

اين روزها ديگر كسی ياد شما نيست            ديگـر كـسی با نـام‌هـايت آشـنا نـيست

مثـل گـذشـته نيست ديگـر كـارهـامان            شبهای جمعه روی لبهامان دعا نيست

نـشـسـته است به آئـیـنه‌ام غـبـار گـناه            نمانـده بر سر دوشم به غـیر بـار گـناه

قــرار بـود کـه بـا تـو قــرار بـگـذارد            کـشیـد نـفـس، دلـم را سر قـرار گـنـاه

دلـم گـرفـته حاجت مرا روا نمی‌کنی؟            در این دل شکسته‌ام برو بیا نمی‌کنی؟

بهار آمده ولی خزان تر از خزان شدم            حقـیـقـت بهـارها نظر به ما نمی‌کنی؟

باز در من چشم وا كن تا تماشایت كنم            دردِ دیـدن را دوا كـن تا تماشایت كنم

آشـكـارا آشـكـاری مثل روز روشنـی            رازهـا را برمـلا كن تا تـماشایت كنم

دوبـاره فـاصـله افـتـاد بـیـن مـا آقـا            دوباره لطف تو و خـواهش گـدا آقا

ببین که از نفس افتاده‌ام ز بار گـناه            بگـیـر دست گـدای هـمـیـشه را آقـا

در این هوای بهاری شدم دوباره هوایی            بهـار می‌رسد اما بهـار من! تو کجایی؟

چه برکتی، چه نویدی، چه سبزه‌ای و چه عیدی؟            به سال نو چه امیدی؟ اگر دوباره نیایی

مـا از ازل اسیـر پـریـشـانی تـوأیـم            دنـبــال دیــدن رخ نــورانـی تـوأیـم

ما ورشکسته‌ایم... نگاهی، ترحّمی            محتاج یک عطای سلیـمانی تـوأیـم

از هر چه توبه کرده ام آقا، گذشت کن            بر این همه توسّـلِ بی جا، گـذشت کن

حبِّ گناه، مانده بر این، قـلبِ عاصِیَم            دارم فـقط به دل، غـمِ دنیا، گذشت کن

مستي نه از پـياله نه از خـم شروع شد            از جـادۀ سـه‌شـنـبه شب قـم شـروع شد

آيـيـنـه خـيـره شد به من و من به‌ آيـينه            آن قـدر خـيـره شد كه تـبـسم شروع شد

تمام مردم اگر چشمشان به ظاهر توست           نگاه من به دل پاک و جان طاهر توست

فقط نه من به هـوای تو اشک می ريـزم           که هر چه رود درين سرزمين مسافر توست

بی قرار توأم و در دل تنگـم؛ گله هاست           آه! بی تاب شدن عادت کم حوصله هاست

مثل عکس رخ مهـتاب که افتاده در آب           در دلم هستی و بین من و تو فاصله هاست

کی به آتش می کشی تسبیح یا قدّوس را           روح سرگردان این پـروانۀ مـأیـوس را

کور سوهای چراغ عـقـل مردم منکـرند           روشنایی های آن خورشید نا محسوس را

وقتی میان نفس و هوس جنگ می شود            شیطان دوباره دست به نیرنگ می شود

نـقـشـه کـشـیـده است، مـرا دشمنت کند            بـا لـشـگـر گـنـاه هـمـاهـنـگ مـی شـود

زمین دامنم از آب دیـده مـرطوب است            بیا که حاصل این کشتزار مرغوب است

مرا خلاص کن از سال‌های غیبت خود            مگـر تحمل من مثل صبر ایـوب است؟

دل مرده ام ز خاک درت زنده می شوم            با مِهر تو چو مهر، فـروزنـده می شوم

چون در حریم خویش مرا راه میـدهی            ازجرم خویش و لطف تو شرمنده می شوم